Zaterdag,
De laatste dag vooraleer we ons huis voor 2 weken moesten achterlaten.
Dit omdat we voor 2 weken op stage/ inleefreis vertrekken met een groep Belgen van Sora. Op onze laatste dag trokken we nog eens alleen de stad in zonder de 2 andere Belgjes omdat zij voor een middagdutje kozen. Eenmaal de stad in, deden we nog enkele boodschappen zoals koekjes kopen en van die overheerlijke nootjes waar we echt dol op zijn. Ook gingen we voor de laatste keer op internet. Na dit alles was het de bedoeling dat we met z'n vieren nog eens naar de zee zouden trekken. Door tijdsgebrek is dit er helaas niet meer van gekomen. In plaats daarvan genoten we samen van een heerlijk avondmaal en werden we uitgenodigd op een plaatselijk verjaardagsfeest. Kora en Babacar, 2 vrienden van ons, moesten er muziek spelen.
We vertrokken om middernacht. Een straat van een wijk was afgezet en daar vond het verjaardagsfeest plaats. Er werd heel goed voor ons gezorgd! Onmiddellijk kregen we een ereplaats vooraan. Hoewel wij dit niet vroegen, deden ze dit voor de veiligheid. Wat we wel jammer vonden, was dat dit niet door iedereen werd aanvaard. Er werden nogal wat woorden naar ons geroepen. Gelukkig konden we niet alles verstaan. Uiteindelijk werd de rust bewaard en konden we genieten van dit prachtige feest. Er bleven 3 Senegalezen voor ons zitten. (familie van Babacar) zij beschermden ons indien het wat te druk werd. Het was echt een prachtig feest. Mooie dansers, speciale kledij,... echt magnifiek. Ellen had wat last van haar rug, (daar sukkelde ze al een ganse tijd mee) dus vertrokken we wat vroeger dan gepland terug naar huis. Eigenlijk vonden we dit wel jammer. Vooral omdat we beseften dat onze tijd in Senegal er bijna op zat en dat dit ons laatste plaatselijke feest zou zijn zonder de aanwezigheid van vele blanken.
Thuis hadden we er nog niet genoeg van, dus bleven we op tot onze 2 muzikanten bij ons thuis kwamen. Na nog wat napraten over het fantastische feest kropen de Maertens meer dan voldaan in hun bedje. Vlug nog wat proberen te slapen, want morgenochtend moeten we heel vroeg uit de veren...
Babacar, de jongen met de zwarte schoenen met witte strepen, speelt Sabar
op het verjaardagsfeest.
Dansers op het feest.
Zondagochtend moesten we vroeg uit ons nest. Na amper 3 uren geslapen te hebben, zaten we al 'de was' te doen. Nog vlug wat kleren wassen, maar het belangrijkste van allemaal: onze lakens! We konden moeilijk op stage vertrekken met een zwart onderlaken terwijl dat eigenlijk wit moest zijn, vuile overtrekken,... Op zich was het wassen geen probleem, het drogen van al dat linnen daarentegen. Eerst hing de wasdraad vol met kleren van onze bovenburen, geen plaats dus voor onze was. Als we dan uiteindelijk wel wat plaats hadden kwam een hevige wind opsteken die het niet toeliet onze lakens boven uit te hangen. Telkens we het probeerden, viel de wasdraad gewoon om. De tijd begon te dringen en er zat dus maar 1 ding op. Eén iemand bleef beneden om te douchen terwijl de andere boven stond om de paal tegen te houden. Versterkte armspieren kreeg je er wel van. Daarna werd er gewisseld. En dit totdat onze valiezen volledig gemaakt werden/ onze kamer gepoetst was,... Na een uur boven gestaan te hebben in de wind, waren onze lakens eindelijk droog, konden deze ook in de valies en hadden wij een rood kleurtje gekregen van de zon. Nu restte er ons alleen nog het wachten totdat de bus toekwam. Wachten en wachten en wachten...
Oei! Waar blijft die bus. Nog even wachten dus en wachten en wachten. Maar neen geen bus te zien. Na enkele telefoontjes bleek dat de bus enkele problemen had en niet op tijd bij ons ging zijn. Normaal ging de bus ons eerst komen ophalen om zo naar Dakar door te rijden en aan de luchthaven de groep Belgen te verwelkomen. We moesten dus snel snel snel 2 taxi's regelen om naar de grote baan te trekken en daar te wachten tot de bus ging passeren. De tijd begon te dringen. We vreesden er al voor dat de bus nooit op tijd in Dakar ging zijn. Na een dik uur wachten kregen we telefoon dat ze zonder ons vertrokken waren door het tijdsgebrek en dat we dus rechtstreeks naar het vakantiehuis moesten...
Aan de grote weg stonden we dus te wachten. Het was er gloedheet en niemand wist wat of wie er ons zou komen ophalen. Ook Bouba, die met ons mee was en die 'verantwoordelijk' was voor ons, wist nog minder dan ons. We gingen maar schuilen onder een luifel van een winkel want de zon brandde echt. Je kon er zelfs geen minuut zomaar instaan. Na meer dan een uur gewacht te hebben, zonder eten en zonder drinken, stopten plots een stuk of vier auto's op de grote baan, zo'n 10 meter voor onze neus. Heel veel vrouwen stapten uit en kwamen naar ons toe. We zagen eerst niet zo goed wie het waren, maar dat werd ons al snel duidelijk. Fatou, de vrouw van Sidy en mama Khadi waren twee van hen. Ze kwamen ons oppikken. Ook Ousman, de broer van Sidy was erbij en met heel wat proppen en duwen kregen we alles en iedereen in de auto's.
Materiaal dat vanuit België met de container is overgebracht.
Een groots dorpsfeest waarop wij voor de Senegalese televisie mochten zingen
Het schooltje in de brousse.
Avondfeest georganiseerd door het dorp.
Het was wel wat later dan gepland toen we eindelijk konden vertrekken. Dit omdat de bus nog niet helemaal klaar was en dat er nog heel wat in- of opgeladen moest worden. We kregen geen ontbijt en vertrokken dus met zonsopgang. Onze eerste stop was Ile de Pélican. Een eilandengroep waar 's morgens vroeg heel veel pelikanen zitten. We vaarden tussen de eilanden en strandden ook op eentje waar we ons ontbijt kregen. Best wel aangenaam. Na nog wat eilanden gepasseerd te hebben bezochten we ook het grootste bewoonde eiland. Daar kregen we een hele rondleiding en werden we terug naar onze bus gevaren door onze twee bootjes. We werden behoorlijk nat want hoe sneller we vaarden hoe hoger het water spatte. Het frisse water deed wel deugd in zo'n warmte.
De tweede en ook laatste stop was bij de grootste baobab (=apenbroodboom) van heel Afrika. Echt indrukwekkend. Hij is zo groot dat je er zelfs in kan. En dat deden we dus ook, We kropen samen naar binnen en kregen er een korte uitleg. Rond de baobab zaten natuurlijk heel wat verkopers, want het is wel een redelijk toeristische plek. Van één van de verkopers kreeg Miet een vrucht van die baobab om haar te overhalen om toch even te komen kijken naar wat hij allemaal had gemaakt.
Terug naar huis kregen we het middagmaal, brood met een beetje kaas en roze worst. Het zag er niet al te smakelijk uit, maar goed...
Tussen de boottocht in, hielden we even pauze om te ontbijten.
Het grootst bewoonde eiland van de eilandengroep.
De grootste Baobab, zowel van de binnen als de buitenkant.
Daarna reden we door tot we thuis waren. Het werd voor ons een rustige avond. Op een onverwacht moment kregen we telefoon van onze nonkel die bij ons in ons eerste huis woont: 'Tonton Ass'. Hij wist ons te vertellen dat hij ons had zien zingen op televisie tijdens de ceremonie en dat hij apetrots op ons was. Nooit maar ook nooit hadden wij gedacht dat we op de Senegalese televisie zouden komen, maar blijkbaar is dit toch gebeurd.
Maandag was een erg rustige dag. Er was niets speciaals gepland. Enkel de lessen en 's avonds was het BBQ. We moesten na het eten allemaal op het dak blijven zitten want we (de groep) kregen voor het eerst Senegalese thee. Het werd een wel een leutige avond. We begonnen te zingen, van die oude liedjes die iedereen kent en kan mee zingen. We zongen Vlaamse slagers, liedjes vanuit de jeugdbeweging, de 7 sprong, kip op stok,... We leken net wel een groep volwassenen die op kamp waren en zich even wilden uitleven. Ook Bou kon zich niet inhouden en moest dansen. De sfeer zat er duidelijk in...
BBQ-en op het dak.
Zangstonde met thee-moment.
Op dinsdag kregen we alle lessen in de voormiddag, want 's namiddags stond Ile de Gorée op het programma. Het slaveneiland. Met een grote boot vaarden we naar het eiland. Daar kregen we een rondleiding van een gids. We zagen hoe ze de zandschilderijtjes maken en we bezochten ook het slavenhuis. Ja, effectief het huis/ gebouw waar de slaven werden opgesloten vooraleer ze werden uitgevoerd naar anderen landen. Wel een beetje eng om daarin rond te lopen als je weet hoe het er allemaal aan toe is gegaan. Een deur die uitkomt op de zee om zo behoorlijk ongemerkt alle mensen op de boten te kunnen steken. De kleine hokjes waarin ze werden geduwd als ze gestraft werden. De marteltuigen, de kettingen en boeien die werden gebruikt... Jakkes!
We bezochten ook nog kort even de toeristische marktjes en moesten rennen om onze boot niet te missen. Net op het laatste nippertje konden we er nog opspringen...
De boot vanuit Dakar naar het slaveneiland.
Kunst/kunstenaars op het eiland.
Kraampjes waaraan boordevol kettingen, oorringen,.. hangen. Echt mooi!
Het slavenhuis (rechts op foto)
Het slavenhuis
Na het avondmaal was er, zoals elke dag eigenlijk, een 'petite vergaderingske' met iedereen. De volgende dag werd er gepland. Enkelen wilden naar het dierenpark, maar dat zagen wij niet zitten om dat het behoorlijk duur is en dat konden wij niet betalen. We besloten dan om met iedereen die niet naar het dierenpark ging, ons schooltje te gaan bezoeken.
Zo gezegd, zo gedaan, maar in de voormiddag eerst nog de lessen. Met twee taxi's reden we richting Rufisque. Het was vakantie op school, dus was er geen les. Ideaal dus om alles op het gemak te kunnen tonen. We vonden het echt fijn om aan iemand eens te kunnen laten zien wat we er hebben kunnen bereiken. Ze waren erg geïnteresseerd en we konden hen veel bijbrengen. Achteraf hadden we echt het gevoel dat we trots konden zijn en dat het niet slecht was wat we er gedaan hebben.
Foto's van het bezoekje aan onze school
De volgende dag, donderdag dus, gingen we naar Dakar en ook naar Ile de Ngorr. Het enige wat we deden in Dakar was het bezoeken van een mini marktje waar ze stof, sieraden en andere toeristische prullen verkochten. We hadden dit al eens bezocht en was dus niet zo interessant voor ons. 2 Senegalezen hadden gezien dat Jozefien op een stoeltje zat te wachten tot iedereen hun inkopen had gedaan. Omdat de danslerares nog wat inkopen moest doen in de stad, stelden ze voor dat Jozefien haar ging vergezellen. Plots verdween Jozefien samen met enkele Senegalezen en niemand wist naar waar of wanneer ze zouden terugkeren. (Dit omdat de Senegalezen vonden dat niet iedereen dit moest weten) Ook toen we terug in de bus zaten duurde het nog een hele tijd voor ze terug was. Nadien bleek dat ze gewoon was gaan wandelen met Mbengue, onze danslerares, in de binnenstraten van de hoofdstad. En dat ze niets mocht zeggen van de andere senegalezen...
Op de bus kregen we ook ons middagmaal. Een soort wrap met gigantisch veel saus en veel vlees. Niet echt lekker, maar als je honger hebt...
Ile de Ngorr is een visserseilandje die behoorlijk toeristisch is. Het is er erg netjes overal en op verschillende plaatsen op het eiland zag je kunstwerken gemaakt van afval die er gevonden werd. Ook heel indrukwekkende golven konden we daar zien. Bovenop wat rotsen had je een prachtig zicht en klotsten, spetterden de golven geweldig.
Op de terugweg stopten we ook nog even aan Village d'Art wat we ook al voordien bezochten. Erg mooie dingen zijn er te zien, maar toch kan het soms lastig zijn om er als 'toubab' rond te lopen. Geen minuut word je met rust gelaten. 'Kay, kay, viens, viens voir, je vais faire un bon prix pour vous!' of 'Vous habitez dans quelle pay? Belgique? Et vous parlez le Flamend ou le Français? Ah, le Flamend, welkom, welkom, kom kijken, niet duur!'... Niet echt rustgevend dus, maar wel eens de moeite om te zien als je er toch bent.
Ile de Ngorr
De werkende artiesten op Village D'Art.
Na het eten had papa Sidy ons 'bevolen' om vroeg in ons bed te kruipen, want het was al de hele tijd laat geweest en de volgende dag was er het grote slotfeest. Het zou best wel laat kunnen worden. We beloofden hem dat we ons best gingen doen en om 22.00 uur zaten we al op onze kamer, wat een record was. Papa Luc zat nog even bij ons en ook Elage en Babacar waren nog niet weg. Iemand moest van papa Sidy nog thee maken, want ze moesten met de Senegalezen onderling nog vergaderen voor het feest. Er werd een gasfles in onze kamer gebracht, daar gingen ze thee op maken. Ons kamertje werd al snel druk bezocht, want de ene Senegalees na de andere kwam binnen. Ze hadden dus beslist om de vergadering in onze kamer te doen. Enkelen op ons bed, één iemand op een stoel, eentje ook op de grond en nog wat die gewoon recht stonden. Het werd een geratel van je welste. Hier en daar viel er wel iets te begrijpen. Heel het gebeuren duurde enkele uren. Niet allen zij, maar ook wij, alle Maertens, hadden veel plezier. Er werd heel veel gelachen, thee gedronken en ook af en toe een beetje gediscussieerd. Het werd dus weer een heel korte nacht en deze keer was het niet (alleen) onze schuld.
De algemene vergadering in onze kamer.
De stress bij onze lesgevers was al een paar dagen te voelen, maar op vrijdag was het wel overduidelijk. De laatste en ook erg lange lessen die meer herhaling was dan iets anders om te kijken als we het al voldoende konden, want 's avonds moesten we drie keer 'optreden'. Er zou heel veel volk zijn om ons te bewonderen dus moest het gewoon perfect zijn. Op het warmste van de dag gingen we even 't stad in want we moesten nog het één en ander gaan kopen en wat centen gaan wisselen. We gingen op stap met Cheikh Oumar en gingen ook langs bij een vriend van hem die juwelier is. Daar koos Jozefien een armband en een ring uit. We kregen er ook overheerlijke thee. Hij smaakte anders dan de andere theetjes die we ooit al hadden gedronken.
Terug in Petit Mbao moesten we ons op tijd klaar maken want na het eten moesten we onmiddellijk vertrekken. Dat werd ons enkele keren heel erg duidelijk gezegd. Helaas is dit een beetje mislukt. Het eten was niet op tijd klaar en uiteindelijk vertrokken we zeker drie uren later dan gepland. Toen we aankwamen in de wijk waar Sidy zijn familie woont, was er heel veel volk. We moesten eerst naar het huis van de familie. We werden goed in de gaten gehouden en beschermd. We moesten voortmaken en nergens blijven treuzelen. Ook als we onze plekken moesten gaan zoeken om te zitten, moest ook alles heel snel gaan. De meeste Senegalezen waren maar gerust als we allemaal een stoel onder onze kont hadden. Wel een vreemd gevoel gaf dat.
Na wat toespraken en wat optredens was het onze beurt. Eerst moesten we dansen. De sabar-dans na de djembé-dans en dus de djembé-dans voor de sabar-dans. Het publiek vond het alleszins leuk om te zien, want er werd mee gedanst, gezongen, geroepen...
Na de dans mochten we even gaan uitrusten voor we begonnen aan de djembé en de sabar. Ook dat verliep goed. We hebben goed gespeeld, maar er was al niet meer zoveel publiek. We moesten in een kring zitten en alle mensen kwamen rond ons heen staan duwen om er toch maar iets van te kunnen zien. Best wel grappig. Het vreemdste van heel de avond was de 'opkuis'. Direct nadat we klaar waren met spelen moesten we al ons gerief nemen en onmiddellijk op de bus gaan zitten en blijven zitten. Wij wilden liever helpen opruimen en alles terug inladen, maar dat was verboden. Ze waren bang dat ze ons kwijt zouden raken...
Rond 5 uur konden we onder de lakens kruipen en dat deden we ook, maar eerst moesten we nog een beetje overheerlijke 'chakrie' (een dessert op basis van yoghurt, coescoes en soms ook rozijnen) naar binnen spelen!
We trokken onze traditionele kledij aan voor op het groot slotfeest...
Na een deugddoende slaap stond er de zaterdag niet veel op het programma. De groep belgen zouden normaal gezien moeten vertrekken, maar wegens de vulkaan die was uitgebarsten, konden ze niet tot in België vliegen. Dat zorgde voor heel wat problemen. Het geld was op om eten te kopen, ook moest de bus dan langer gehuurd worden terwijl het contract ten einde liep... Gelukkig werd het huis waar we verbleven niet onmiddellijk opnieuw verhuurd. Dat moest dus ook nog enkele dagen extra gehuurd worden. Er moesten dingen geregeld worden om te doen, want gewoon in dat huis zitten wachten tot er wel weer vliegtuigen konden vliegen is ook geen pretje.
Zaterdag was dus een dagje helemaal op het gemak. Wat rusten en vooral niet te veel doen.
Zondag dan. Na de middag kwam het voorstel om naar de zee te gaan. Een heel eind verder waar er een groot stuk strand bij is waar je op je gemak kan zitten. We hadden er niet zoveel zin in en we konden samen met Babacar op stap. Hij had het geregeld met papa Sidy. We zouden zijn zus gaan bezoeken en ook Kora, een vriend van hem die we al een paar keer hadden ontmoet. De taxi die we namen was best wel grappig. We zaten achteraan en konden door het gaatje in de 'vloer' de weg onder ons zien passeren. Ook konden we het binnenwerk van de deur helemaal onderzoeken. Nu weten we ook weer hoe de hendel werkt die ervoor zorgt dat je je deur kan openmaken...
Het was fantastisch om bij Kora op bezoek te gaan. We waren meer dan zomaar welgekomen. Ze vonden het daar allemaal een hele eer dat we er waren. We kregen meteen lekkere 'ananas-frisdrank' aangeboden en voor we vertrokken gaven we de kindjes er ballonnen. Ze glunderden en dat maakte ons helemaal gelukkig.
Samen met Kora bezochten we ook de zus van Babacar. Ze was samen met haar man het wasgoed op aan het plooien. Grappig om te zien. Heel de vloer lag vol met vers gewassen kleren en lakens en de jongste lag er bovenop te slapen.
Ook de auto op de terugweg was wel grappig. Uit de boxen loeide keihard alle bekendste liedjes van Bob Marley. We zongen uit volle borst mee en de chauffeur keek af en toe eens in zijn achteruitkijkspiegel. Echt geen idee waarom... :)
Toen we terug thuis kwamen was de groep nog niet terug. We vernamen wel dat ze niet naar de zee waren met de bus, maar gewoon naar de zee vlak bij ons huis, want de bus wilde niet starten. We gingen hen gaan vergezellen, maar toen we er aan kwamen waren ze net van plan om terug huiswaarts te keren...
We vroegen nog aan papa Sidy als we de volgende dag, maandag dus naar onze school mochten met onze twee papa's. We hadden nog wat materiaal om af te geven en wilden graag, bij wijze van afscheid, onze foto's geven aan iedereen. Na heel duidelijke afspraken in verband met de uren was het voor hem oké en wij waren gelukkig.
De auto waarmee we de stad in trokken om de zus van Babacar en Kora te gaan bezoeken...
Maandagochtend om 8.00 uur stipt zouden we vertrekken en we moesten tegen het middageten terug zijn. We zouden niet in Senegal zitten als we op tijd konden vertrekken.
Meer dan een uur moesten we wachten vooraleer we onze uitstap konden starten. We moesten niet alleen naar ons schooltje, maar ook naar de winkel en naar het internetcafé, want er moest wel het één en ander geregeld worden i.v.m. onze stage in België en voor papa Luc zijn werk.
De eerste stop was de school. Het was fijn om papa Luc aan iedereen te kunnen voorstellen. Ook de kindjes nog eens zien, deed ons deugd. We zongen nog eens in het Nederlands, Frans en Wollof, gaven onze 'milleniumdoelstellingenbal' af en nog wat potloden, slijpers en stiften. Ook hadden we voor iedereen foto's en daar waren ze gelukkig mee...
Niet veel tijd om te treuzelen, want we waren ten eerste veel te laat vertrokken en we moesten nog enkele andere zaken gaan regelen. We hadden nog een afspraak met de tailleur om samen nog wat stofjes te gaan kopen en daarna moesten we nog snel wat kleine inkopen gaan doen en ook dringend naar het internetcafé. Dat laatste was erg belangrijk, want met die stofwolk wisten we dus niet wanneer we precies terug in ons Belgenlandje zouden geraken. Heel wat moest geregeld worden voor onze stage in België en ook papa Luc moest aan wat mensen laten weten dat vergaderen de komende dagen moeilijk zou worden... Het was al snel na 12.00 uur 's middags en we moesten ons dus echt, echt haasten, want we dachten aan de woorden van papa Sidy: 'Tegen de middag thuis!!!!' Toen we thuiskwamen was het al een heel eind na 12.00 uur, maar we waren toch nog net op tijd, want het middageten was net klaar. Dus geen probleem :) Om in die extra dagen toch nog wat bezigheden te hebben, had Sidy het kunnen regelen dat we uitgenodigd waren in het stadhuis van Rufisque. Daar zouden we ook moeten optreden... We gingen er naar toe met de bus en we werden er verwelkomt aan de ingang van het stadhuis door een 'erehaag' Senegalezen met allemaal hetzelfde T-shirt aan. Best wel grappig om te zien en ook behoorlijk indrukwekkend. We mochten met z'n allen helemaal vooraan gaan zitten. Er was veel volk. Na heel wat toespraken van de burgemeester zelf, nog wat andere belangrijke personen, Sidy, Fatou en ook Gudrun en Nicole met de nodige muzikale begeleiding was het onze beurt. Met alle starende blikken en een aantal camera's op ons gericht mochten we daar vooraan in de zaal gaan dansen. Er waren toch wel wat zenuwen te voelen, maar eens we bezig waren, was dat ook snel voorbij. Na de dans kregen we ook allemaal een sabar in onze handen geduwd en ook hier mochten we laten horen wat we hadden geleerd.
Toen dat allemaal voorbij was, moesten we even wachten en alle mannetjes in hun opvallende T-shirt kwamen tussen ons staan om te praten. Wat er verder moest gebeuren wist niemand. We mochten via de zijdeur en de binnenkoer naar buiten om, begeleid door de felle T-shirts, enkele straten verder iets te gaan drinken. Het was het restaurantje waar we al eerder eens op bezoek waren geweest met Sidy, de directeur van ons schooltje toen nog niet helemaal klaar was. Daarbinnen hing er ondertussen een groot scherm en voor het eerst in weken kregen we het nieuws te zien. We zagen enkele keren de indrukwekkende beelden van die beroemde vulkaan en begrepen nu pas wat er precies allemaal aan de hand was. We belandden die dag ook nog in het huis van Sidy zijn familie. Het was fijn om de kindjes nog eens terug te zien en een groot deel van de familie ging daarna met ons mee naar het handbalterrein, waar we moesten aanwezig zijn voor één of ander feest. Ook hiervan wisten we niet het fijne ervan, maar ze hadden het speciaal voor ons georganiseerd, dus moesten we wel van de partij zijn. We liepen de hele avond met de kleine Abdou rond. W hadden er een maand les aan gegeven en het is ook het kleine neefje is van Sidy, dus we kenden hem al goed. Hij had geen energie meer over om zelf rond te lopen of te dansen, was moe en had het koud, dus hebben we er ons maar om bekommerd.
De toespraak van de burgemeester in het stadhuis
Ons optreden in het stadhuis
Op bezoek bij de familie van Sidy
Op weg naar het handbalveld waar veel plaats is om een optreden te geven...
Op dinsdag voormiddag namen we contact op met ons thuisland. Miet belde naar het KHBO om te bevestigen dat ook wij 'vastzaten' en Jozefien met het reisbureau die onze vliegtickets had geregeld. Volgens de super vriendelijke mevrouw moesten wij normaal gezien onze gewone vlucht kunnen nemen, want alles was stilletjes aan weer op gang gekomen. Het was zo geregeld dat de mensen die op die dag een vlucht hadden geboekt ook die vlucht moesten nemen en dat de mensen die al enkele dagen vast zaten de extra plaatsen konden opvullen of mee konden met de extra militaire vluchten. Een beetje in paniek zochten we Sidy op, want als wij die dag nog moesten vertrekken betekende dat dat we ons moesten haasten, want de helft van onze valiezen stonden nog in ons huis... Hij zei dat we rustig moesten blijven en dat alles wel goed zou komen. We konden samen met papa Oumar naar ons huis om heel snel onze valiezen te pakken. Gelukkig stonden die al netjes en bijna helemaal klaar. Hier en daar nog wat bij foefelen en binnen de 10 minuten waren weer weg. Terug in het vakantiehuis moesten we ook daar onze valies klaarmaken. Alles ging zo snel en we wilden nog niet vertrekken. Het zou niet kloppen om voor de groep thuis te zijn... Terwijl we dus een beetje tegen onze zin alles bijeen aan het zoeken waren, kreeg Sidy telefoon om te melden dat ook de hele groep die dag naar de luchthaven moest. Plots begon iedereen door elkaar te lopen en zich op te winden om alles klaar te krijgen. Onmiddellijk na het middageten moesten we met z'n allen op de bus richting Dakar. Ja, echt met z'n allen, ook alle Senegalezen dus. Een mix van gevoelens op de bus. Velen waren blij omdat ze terug naar huis konden, niet omdat ze zich niet hadden geamuseerd, maar de familie die nog thuis was werd soms wel hard gemist en het werk en de school... je weet wel. Wij voelden ook heel wat dingen door ons heen gaan. Een beetje angst, behoorlijk wat verdriet, maar het meest van allemaal onzekerheid. We wilden graag op een mooie manier afscheid kunnen nemen van iedereen en op onze eigen manier en niet zomaar vlug, snel en nog rapper...
De busrit was dus niet zo aangenaam. Van alles wat je voelde mocht je maar weinig laten blijken, want dat vinden de meeste Senegalezen maar niets. Je mag niet triestig zijn, je mag boos zijn, je mag niet verstrooid zijn,...
Aangekomen in Dakar moesten we nog een hele tijd wachten voor we binnen konden in de luchthaven zelf. Na een tijdje mochten we dan aan ingang zelf gaan wachten tot ze onze namen afriepen. Ook binnen moesten we nog een hele tijd wachten, want veel mensen die eigenlijk al dagen daarvoor hadden moeten vertrekken, stonden ook klaar voor de vlucht. Aanschuiven maar. De tijd konden we gelukkig een beetje doden door rond te lopen met Bou, samen te zingen in het Wolof, samen te spelen,...
Na lang wachten waren wij eindelijk aan de beurt. Heel de groep mocht passeren aan de eerste balie om te wachten aan de tweede waar ze hun bagage konden afgeven. Zij waren dus al zeker vertrokken. Het was nog even twijfelen voor Fatou en Bou. Bou mocht zeker mee, maar Fatou niet. Uiteindelijk mocht ze dan toch, ze was erg opgelucht, want thuis wachtte Fanta (dochter van Sidy en Fatou) al heel lang op haar. Ook papa Luc mocht langs de eerst balie en kon dus samen vertrekken met de groep. Wij moesten nog even wachten. Bou begreep het niet. Hij wilde dat ook wij samen met hen meekonden naar huis. Hij kroop onder zo'n 'afbakenlint' en riep: 'Fien, Miet, kom, kom, eronder!!!'
Ze beloofden ons aan de balie dat wij zeker ook die dag naar huis konden, we moesten gewoon nog even wachten, want de kans zat er in dat er nog enkele mensen zouden toekomen die al langer wachtten om te vertrekken... Hetgeen ons verteld was over wie welke vlucht kon nemen, klopte dus niet. Ze namen de mensen die al langer aan het wachten waren voor.
De groep gaf hun bagage af en kon afscheid gaan nemen van alle Senegalezen terwijl wij maar stonden te wachten... wachten, wachten, wachten. Bou stond niet meer bij ons, dus werd het wachten een beetje saai. We begonnen opnieuw wat te zingen en de kerel aan de balie schrok er een beetje van. Zo zijn we met hem beginnen babbelen. Een plezante vent.
Uiteindelijk kregen we het nieuws dat we toch niet konden vertrekken en dat we de volgende dag terug moesten keren...
Onderweg terug naar buiten kwamen we de groep tegen. Ze kwamen terug binnen en zo namen we afscheid van hen. Troostende woorden en knuffels kwamen goed van pas.
Toen we buiten kwamen was het even zoeken, maar behoorlijk snel zagen we de bekende gezichten terug. Samen met alle Senegalezen en Ellen en Selena (die nog een maand te gaan hadden) keerden we terug richting parking waar de bus geparkeerd stond.
Met heel wat onzekerheid stapten we op de bus en reden we terug naar Petit Mbao. Konden we nu de volgende dag vertrekken of zouden we weer naar de luchthaven gaan voor niets? Konden we dan wel deftig afscheid nemen van iedereen of zouden we weer binnenstappen in de luchthaven zonder zeker te zijn als we nog naar buiten komen of niet... We kunnen jullie het verzekeren, geen pretje!
Groepsfoto
In het grote vakantiehuis aangekomen zijn we maar beginnen opruimen. Alle bedden helpen afbreken, overal vegen, bedden naar beneden brengen, djembés uit onze kamer halen en naar beneden brengen, ook alle matrassen en de sabars...
Plots kreeg papa Oumar telefoon van Sidy, die was niet in het huis, maar hij wou Miet spreken. Een beetje geschrokken luisterde ze naar wat voor nieuws hij had. We konden het niet geloven. Papa Luc was terug onderweg. Ja, inderdaad onderweg naar ons. Richting Petit Mboa, richting ons vakantiehuis. Sidy had zelf ook niet meer uitleg dan dat. Het was ondertussen na 22.00 uur en Miet moest haar mama wakker bellen (want in België was het ondertussen al 00.00 uur) om uit te leggen dat ze papa Luc de volgende dag dus niet thuis hoefden te verwachten.
Toen papa Luc arriveerde kregen we het hele verhaal te horen. De groep was dus met de extra militaire vlucht naar huis vertrokken. Pieter de Krem had daarvoor gezorgd en vanuit België waren 6 journalisten meegekomen met dat vliegtuig. Die 6 journalisten moesten ook weer mee naar huis, dus waren er 6 plaatsen minder dan voorzien. Dat was niet gecommuniceerd naar de luchthaven in Dakar. Met andere woorden, er waren 6 mensen die geen plek zouden hebben om te zitten. Vlak voor de groep samen met papa Luc op de bus ging stappen om naar het vliegtuig te gaan, hielden ze papa Luc tegen. Omdat zijn vlucht die hij normaal zou nemen enkele dagen later zou zijn dan die van alle andere mensen, kozen ze hem uit om nog even te blijven. Ze zeiden dat hij de luchthaven moest verlaten, maar hij was helemaal alleen en kon niemand bereiken, want zijn gsm had hij thuis gelaten. Gelukkig kon hij dan samen met één van de personeelsleden van de luchthaven nog net op tijd Gudrun strikken om te vragen als die wou bellen naar Sidy om heel de situatie uit te leggen en om te vragen waar hij nu naar toe moest. Een eindje later zat papa Luc dus buiten aan de deur van de luchthaven. Meer dan een uur zat hij daar te wachten op iemand die hem zou komen ophalen, maar wie die 'iemand' was, wist hij niet...
Uiteindelijk stapte hij dan 's nachts samen met Bouba uit de taxi voor de deur van het vakantiehuis.
Zo waren alle Maertens dus weer bij elkaar... :)
Die nacht gingen we allemaal nog op zoek naar een overgebleven matras om toch enkele uren te kunnen slapen...
Na enkele uurtjes ruimden we de rest van het huis helemaal op. Onze matrassen weg en overal dweilen. Als alles netjes was, hadden we niet echt meer iets te doen. Samen met Cheikh Oumar, die één van de twee Senegalezen was die nog bij ons waren, gingen we wandelen. We gingen naar de zee en wandelden daar een heel eind langs de kustlijn. Niet altijd even proper. Hier en daar vissen of stukken ervan. Koppen, staarten, ingewanden of graten. Ook heel wat afval en zelfs een afgehakt pootje van een geitje... Echt vies! Jozefien kreeg plots telefoon van de vriendelijke mevrouw van het reisbureau om te zeggen dat we onmiddellijk naar de luchthaven moesten. Dat het niet normaal was dat de dag ervoor niet vertrokken waren en dat we vandaag zeker op de vlucht moesten geraken. Alweer een beetje in paniek belden we naar Sidy om dit alles te melden en hij sprak de woorden: 'Blijf kalm, ik zal alles regelen, alles komt goed!' We keerden dan maar terug naar het huis waar we wachtten tot Sidy er was. Het duurde lang en het was saai. Er was geen elektriciteit dus onze computer boven halen had geen zin. Ook onze gsm opladen was niet mogelijk, maar eigenlijk wel nodig om bereikbaar te blijven voor de tijd die er ons nog restte. Gelukkig hadden we een klein zonnepaneeltje om een gsm op te laden en dus ging Miet maar even boven op het dak zitten. Het werkte perfect en binnen de 20 minuten was het klusje geklaard. We deden ook een dutje gewoon op de grond om de tijd wat sneller te laten passeren. Als middagmaal kregen we de rest van de soep van de dag ervoor, wat stokbrood en wat ei... Toen Sidy thuis kwam vertrokken we opnieuw met de bus naar 'Leopold Sedar Senghor International Airport'. Binnen in de luchthaven zagen we meteen heel wat bekende gezichten. Mensen waarmee we de dag voordien in de lange wachtrij stonden, waren ook weer paraat. Na meer dan een uur wachten vertelden ze ons dat we niet mee konden met de vlucht en dat we 's avonds moesten terugkomen. Het was allemaal behoorlijk onduidelijk. Eerst was er een extra vlucht ingeschakeld en een half uur later was die dan toch weer afgelast... Het was ondertussen na 16.00 uur en om 21.00 uur moesten we er terug zijn. Geen tijd genoeg om iets deftigs te kunnen doen, maar wel echt lang om zomaar te zitten wachten. Papa Oumar moest tot onze grote spijt mee met Sidy om heel wat dingen te regelen en om de bus weer terug te brengen, dus moest iemand anders bij ons blijven. We namen afscheid van Ellen en Selena en Cheikh Oumar, Babacar, Elage, Falou en alle anderen. Bouba bleef bij ons en om de tijd te verdrijven gingen we wat wandelen. Ook zochten we iets om te eten, want honger begonnen we wel te krijgen. Na ons buikje gevuld te hebben, keerden we op het gemak terug. Nog enkele telefoontjes naar mensen die we absoluut nog moesten horen voor we vertrokken... En dan maar wachten, wachten tot Sidy toekwam aan de luchthaven. Papa Oumar had beloofd om op tijd terug te zijn, maar de tijd begon te dringen. We zouden en we moesten hem nog zien. We konden toch niet zomaar vertrekken zonder hem nog even te zien, zonder nog even met hem te praten, zonder nog even bij hem te zijn... Hij was drie maanden lang onze papa. Onze papa die gigantisch zijn best heeft gedaan voor ons. Wij waren/zijn z'n dochters waar hij echt super hard zijn best heeft voor gedaan. Hij deed er alles aan opdat alles perfect zou verlopen en daar is hij volgens ons zeker en vast in geslaagd! Ook hem belden we nog even op en hij was onderweg, hij zou er zeker op tijd zijn en dat stelde ons een beetje gerust. Als iedereen was aangekomen die er moest zijn, konden we naar binnen. Daar stond een ellenlange rij voor de balie. Uiteindelijk hebben we meer dan 4 uur moeten aanschuiven om tot aan de eerste balie te komen. Het was opnieuw dezelfde kerel en hij herkende ons. We mochten door naar de tweede balie. Dat betekende dus dat we zeker waren van onze vlucht. Althans, dat was toch wat wij dachten. Aan de tweede balie gekomen, kregen we te horen dat we niet op de lijst stonden. Dat kon helemaal niet. Vanuit Brussel hadden ze gebeld om ervoor te zorgen dat we erop stonden. Ook Sidy had daarvoor gebeld en dan hadden ze zelf nog eens gebeld naar papa Oumar om te zeggen wanneer er precies moesten zijn en om onze namen nog eens te vragen... De verantwoordelijke van Brussels Airlines kwam een kijkje nemen, hij keek naar ons en zei: 'Aha, les Maertens!' Hij herkende ons en papa Luc van de dag ervoor. Ook hij wist dat we op de lijst moesten staan, dus ging hij dat nog eens controleren. Positief antwoord, dus onze bagage mocht aan boord. Ondertussen was het bijna 01.00 uur en onze vlucht moest om 01.00 uur vertrekken. Tijdens onze wachttijd waren we nog enkele keren naar buiten gegaan om nog wat te praten met papa Oumar en de anderen. We gingen in duo's; de papa's eerst en dan wij... en dat een stuk of 3 keer. Als onze bagage dus eindelijk weg was, moesten we nog aanschuiven aan de douane voor een stempel in ons paspoort. Anders konden we het land niet zomaar uit. Er stonden zeker 150 mensen voor, maar de tijd was aan het dringen voor ons. We konden die niet zomaar voorsteken, dus begonnen we aan te schuiven. Sidy was op zoek naar iemand die hij kende en plots riep hij hen bij ons. We moesten ons paspoort aan hem geven en hem volgen. Binnen de minuut waren we de douane gepasseerd zonder te moeten wachten of aan te schuiven en ja, we hadden een stempel in ons paspoort. Goed doorstappen was de boodschap en dan aanschuiven om op de bus te kunnen stappen. Alles ging een beetje vanzelf. Opstappen op de bus en een paar meter verder er weer af. De trap op en het vliegtuig in. We zaten alle vier verspreid over het vliegtuig, maar op dat moment kon het ons niet echt schelen. Nu pas waren we zeker dat we thuis zouden geraken. We konden pas om 03.00 uur vertrekken in plaats van 2 uur vroeger zoals gepland was. Wat er in ons omging, is veel te veel om op te noemen. Na 6 uur vliegen landden we in Brussel. Het was rond 09.00 uur en koud. Echt koud. 6° C. Onze kleren die we aanhadden beschermde ons daar niet tegen, maar we moesten zo snel mogelijk uit het vliegtuig om de bagage te gaan zoeken, want we hadden ook een paar djembés meegebracht. Snel doorstappen was de boodschap en dat warmde ons toch een mini beetje op. Wat wachten en als we alles verzameld hadden, zochten we met z'n vieren de weg naar papa Geert, mama Christine, Sander en Benjamin. Die vonden we heel vlot en het weerzien was wel emotioneel.
Dat was het... ons Senegal-avontuur. Het zat erop. Ook al beseften we het nog niet of wilden we het nog niet onmiddellijk beseffen.
Omdat de Laatste dagen nogal hectisch verlopen waren, hebben wij er jammer genoeg niet echt aan gedacht om nog foto's te nemen...
